در هر عملیات ترمیم ترک ، ‌اولین مرحله، ارزیابی روسازی به منظور سنجش و برآورد میزان و نوع ترک خوردگی موجود و تعیین ترمیم های مناسب می باشد. اگر رویه ای به شدت تخریب شده باشد و دارای تعداد زیادی ترکهای نزدیک به هم یا ترک خوردگی نامنظم و یا دیگر خرابیهای مهم باشد، ‌ممکن است پرکردن ترک یا آببندی آن، ‌عملیات مناسبی جهت ترمیم نباشند و باید از روش ترمیم دیگری استفاده نمود. اطلاعات وداده های خوب و مناسب در مورد وضعیت روسازی جهت انتخاب ترمیمی مناسب، ضروری می باشد.

در بسیاری از موسسات راهداری، ‌برای زمان اجرای عملیات آببندی و یا پرکردن ترکها، ملزومات و بایسته هایی پیرامون دمای هوا و فصول کار، موجود می باشد. در دماهای سرد، ‌رویه روسازی جمع شده و ترکها کاملا باز می شوند. در دماهای گرم، ‌رویه روسازی انبساط یافته و ترکها جمع می شوند. به منظور محدود نمودن خرابیهای که در نتیجه انقباض و انبساط بیش از حد پدید می آیند، بهتر است عملیات ترمیم ترک را در خلال دمای معتدل فصول بهار و پائیز اجرا نمود، ‌یعنی زمانیکه ترکها تقریبا باز می باشند. اگر عملیات ترمیم، بسیار زود یعنی در اوایل بهار ، یا بسیار دیر یعنی در اواخر پائیز انجام شود، ممکن است رطوبتی در رویه موجود باشد که منجر به تورم و یا دیگر خرابیها گردد. به همین دلیل، ‌نگهداری اساس به دور از رطوبت بسیار مهم می باشد. بعلاوه این امر نیز بسیار مهم می باشد که در زمان اجرای عملیات آببندی یا پرکردن، ترک تمیز باشد. تمیز بودن ترک، ‌موجب چسبندگی بهتر شده و ترمیم بهتری را فراهم می کند.

بیشتر بخوانید وکیوم آبی پمپ وکیوم چیست؟

قیرهای پلیمری به اندازه کافی برای وفق دادن خود با انقباض و انبساط ترکها انعطاف پذیر هستند. این مواد بیشتر حالت ترموپلاستیک و یا ترموستینگ دارند.
اگرچه در حال حاضر معیارهایی برای زمان اجرای عملیات آببندی و پرکردن موجود نمی باشد، با این وجود بر اساس توصیه های موجود عملیات آببندی ترک را ظرف 2 تا 3 سال پس از پخش روکش آسفالتی قیری روی بتن، ‌و ظرف 3 تا 8 سال پس از اجرای عمیق رویه قیری یا روکش آسفالتی بر روی یک روسازی قیری آغاز می کنند.
اولین مرحله در فرایند انتخاب ترمیم، متمایز نمودن دانسیته ترک خوردگی و سطح خرابی حاشیه، با استفاده از کتاب راهنمای SHRP تحت عنوان مواد و روشهای آببندی و پرکردن ترکها در رویه های آسفالتی می باشد.

حد ومرزهای دانسیته ترک در راهنمای شارپ شرح داده نشده اند، زیرا معمولا تنها پرسنل باتجربه می توانند ارزیابی قانونمندی از دانسیته بعمل آورند. گرچه ممکن است این امر حقیقت داشته باشد، ‌با این حال رهنمودهایی پیرامون تعیین دانسیته ترک، ضروری می باشد. بعنوان یک نقطه شروع،
حد و مرز میان دانسیته متوسط و زیاد در نقطه ای ایجاد می گردد که ترک خوردگی طولی و عرضی بعنوان ترک خوردگی بلوکی طبقه بندی می شوند. طبق نشریه SHRP تحت عنوان: "راهنمای شناخت خرابی جهت پروژه اجرای طویل المدت رویه (SHRP 1993)"، این تغییر و جابجایی در حدفاصل ترک خوردگی 3m حادث می شود. این جابجایی تقریباً به ده ترک خوردگی کامل عرضی و یک ترک خوردگی کامل طولی در طول مقطع 100m از یک رویه تبدیل می شود. بنابراین در یک رویه با خط عبوری 3.5m، ‌مجموع 135m ترک خوردگی خطی در 100 متر از رویه، ‌مقدار حد و مرز معقولی میان دانسیته متوسط و زیاد می باشد. تعیین حدود و مرزبندی میان دانسیته پائین و متوسط، کمتر آشکار می باشد.بطور کلی، دو یا سه ترک عرضی در مقطع 100m از یک رویه، ‌عملیات آببندی را توجیه نموده و بنابراین،‌ حدو مرز قابل قبول، 10m از ترک خوردگی خطی در رویه ای به طول 100m می باشد.

8- نتیجه:
عملیات آببندی و درزگیری ترک، ابتدا ترکها به انواع ترکهای فعال دانسیته کم تا متوسط و یا شدید و خرابی حاشیه کم تا زیاد، ‌تقسیم می شوند. عملیات پرکردن ترک ،‌بر روی ترکهای غیر فعال با دانسیته کم تا متوسط و با خرابی حاشیه کم تا متوسط یا برروی ترکهای فعال با دانسیته کم تا متوسط و با خرابی حاشیه متوسط، انجام می گیرد.
دیگر ترمیم های فهرست شده شامل ترمیم ترک و آسفالت حفاظتی می باشد. ترمیم های ترک نوعاً شامل برداشت و جابجایی نیمه عمیق یا عمیق مصالح ترک خورده می باشند. سطح رویه با مصالح قیری جدید جایگزین می شود. آببندی های سطحی شامل: Chip seals, slurry seals, micro surfacing میباشند. چنانچه این عملیات ترمیم و نگهداری به موقع انجام گیرد، تا حد زیادی از صرف هزینه های بعدی کاسته می شود.